Semadeni Władysław Adolf (1865–1930), superintendent (biskup) Kościoła ewangelicko-reformowanego w Polsce, nauczyciel. Ur. 3 VII w Warszawie, był synem Józefa (1812–1887), właściciela cukierni w Ogrodzie Saskim w Warszawie, i jego drugiej żony Marii Anny z Ragazzich (1834?–1891), bratankiem Antoniego (zob.).
S. ukończył w r. 1883 gimnazjum w Płocku. Następnie odbył studia na wydz. teologicznym uniwersytetu w Królewcu, które ukończył w r. 1887 z tytułem kandydata teologii. Po powrocie do Warszawy był praktykantem przy superintendencie ks. Auguście Diehlu, a po ordynowaniu go na duchownego w lipcu 1888 został delegowany na administratora parafii ewangelicko-reformowanej w Żychlinie koło Konina. W r. 1890 został wybrany przez zbór na stałego proboszcza i pełnił do połowy r. 1905 te obowiązki. Ok. r. 1900, nie przerywając pracy duszpasterskiej w Żychlinie, przeniósł się do Kalisza, gdzie był nauczycielem geografii i kaligrafii w 4-klasowej szkole dla dziewcząt, prowadzonej przez żonę S-ego Helenę z Haberkantów; do szkoły tej uczęszczała m.in. Maria Dąbrowska, wspominała później, że «wszystko tchnęło tam życzliwością do świata, do ludzi, do życia». Opisała ją także w „Nocach i dniach” (t. 3), jako szkołę Wenordenów, nadmieniając, że oboje «umieli wzbudzić zachwyt i ciekawość dla wykładanych przedmiotów». W l. 1903–5 S. objął również swą opieką duszpasterską nowo powstały zbór w Łodzi.
W lecie 1905 S. przeniósł się do Warszawy. W l. 1906–8 był wicedyrektorem Gimnazjum im. M. Reja, w którym równocześnie uczył religii wyznania ewangelicko-reformowanego i geografii. Wraz z Aleksandrem Świętochowskim, Wacławem Sieroszewskim i in. należał do współzałożycieli Związku Postępowo-Demokratycznego, a następnie był członkiem Polskiej Partii Postępowej. W r. 1908 powrócił do działalności duszpasterskiej i został drugim pastorem parafii w Warszawie. Został też przez Synod Kościoła powołany na radcę duchownego Konsystorza. Odsunął się w tym okresie od udziału w życiu politycznym. Po śmierci superintendenta ks. Fryderyka Jelena został S. w lutym 1910 pierwszym pastorem warszawskiej parafii, a wkrótce potem wybrano go na superintendenta Kościoła ewangelicko-reformowanego w Polsce i wiceprezesa jego Konsystorza. W kwietniu 1918 jako wirylista został członkiem Rady Stanu Król. Pol. Dużo energii poświęcił S. w przygotowywanie nowej ustawy kościelnej, a także współdziałał w sprawie zbliżenia różnych wyznań ewangelickich. Wziął m.in. udział w konferencji w Uppsali w marcu 1921, która dotyczyła sytuacji protestantyzmu w Polsce.
S. był człowiekiem wysoce wykształconym, znającym siedem języków żywych, a także łacinę, grekę i hebrajski. Opracował i wydał polskie tłumaczenie Katechizmu Heidelberskiego Z. Ursinusa i K. Oleviana (W. 1920); opublikował tekst wygłoszonego na uroczystości jubileuszu 150-lecia Zboru ewangelicko-reformowanego w Warszawie w marcu 1927 referatu pt. Z dziejów Zboru ewangelicko-reformowanego w Warszawie (W. 1927). Od najwcześniejszych lat był miłośnikiem muzyki. Grał na fortepianie i na skrzypcach, a także organizował w swym mieszkaniu wspólne muzykowanie. Znany był w Warszawie z tego, że na koncerty w Filharmonii chodził z partyturami, kontrolując czystość wykonania. Był współzałożycielem powstałego w r. 1922 Koła Płocczan. Zmarł 15 X 1930 w Warszawie i tu pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.
W małżeństwie z Heleną z Haberkantów, córką pastora ewangelicko-augsburskiego Adama, siostrą chemiczki i przyrodniczki, pedagoga Wandy Haberkantówny (zob.), miał S. dwoje dzieci: Irenę, zamężną za Johnem P. Eliottem, zamieszkałą od r. 1926 w USA, i Tadeusza (zob.).
Fot. w zbiorach B. Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w W.; – Współcz. działacze polit.; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, W. 1994 (fot.); Łoza, Rodziny pol., III 63, 66; Szulcowie J. i E., Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, W. 1989; Budrewicz O., Sagi warszawskie, W. 1990 I/III 357–62 (fot.); Kneifel E., Geschichte der Evangelisch-Augsburgische Kirche in Polen, Nürnberg [b.r.w.]; Konarski S., Ornowski M., Szkoła im. Mikołaja Reja w Warszawie, W. 1993; Księga pamiątkowa gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie […] 1906–1926, W. 1927 s. 34; Księga pamiątkowa Koła Płocczan, W. 1931 s. 288, 289, 294 (fot. po s. 296), 297, 298, 318; – Dąbrowska M., Pisma rozproszone, Kr. 1964 I 135; – „Jednota” 1930 nr 10 s. 161 (fot); „Kur. Warsz.” 1930 nr 285 (wyd. wieczorne) s. 9, nr 288 (wyd. wieczorne) s. 4; „Tyg. Ilustr.” 1930 nr 43 s. 910 (fot.); „Warschauer Tafeln” 1914–17 nr 11 s. 18.
Stanisław Konarski